Inmiddels ben ik alweer een aantal dagen terug in het veilige Amsterdam. De laatste paar nachten op Lesbos waren nogal heftig en ik heb alles echt even moeten laten bezinken voordat ik een afsluitend verhaal kon schrijven.

Zoals eerder beschreven hadden we als doel om de infrastructuur van kamp Moria te verbeteren met de inhoud van het goederen transport wat op dag 2 geleverd werd. Dit hadden we ongeveer op dag 7 afgerond. Er was natuurlijk nog genoeg te doen op het kamp, maar onze main focus was volbracht. De nieuwe EHBO post werd ingericht, op kleding werd driftig gesorteerd en de kledinguitgiftepunten werden zo efficiënt mogelijk ingedeeld. Ook werd er goed gebruik gemaakt van de pagodetenten. Ik liep over het kamp en ik kan zeggen dat ik apentrots ben op ons team. Wat we in een korte tijd hebben neergezet is echt van gigantische waarde voor kamp Moria. Een dikke schouderklop voor ons team. Keep reading…

De mannen schreeuwen en duwen heel veel mensen in een klein bootje. De kapitein incasseert het geld voor de overtocht. Soms wel €2000,- per persoon. Nu hij het geld in zijn zak heeft duikt hij van de boot af en schreeuwt dat we kunnen gaan. We staat er alleen voor. Ik snap het niet, we gaan toch gewoon een stukje varen?
Keep reading…

Vandaag was een bizarre achtbaan. In de ochtend hoorde ik dat mijn zus aan het bevallen was. Voordat ik deze kant op ging heb ik besproken met Sharon, mijn zus, of ik wel moest gaan nu mijn neefje in aantocht was. “Je wil altijd goed doen voor anderen. Nou Eev, dit is je kans!” Ik hoor het haar nog zeggen. Ze gaf me haar zegen en nog geen seconde later bevestigde ik mijn deelname als vrijwilliger. Keep reading…

Dag 2 is aangebroken en we zijn weer vroeg uit de veren om te knallen op Moria. Het mega grote supertransport komt om 09:00 aan. Het is nu even alle hands on deck om de truck eerst leeg te halen op Kamp Moria, alles te sorteren en vervolgens some of the goods door te rijden naar de opslagloods. Echt hartverwarmend, een overvolle truck uit Nederland, vol met hulpgoederen; zes grote pagodetenten, pallets vol medische spullen, ontelbaar wollen dekens, pallets mannen-, vrouwen- en kinderkleding, luchtbedden, poncho’s, lichtmasten en stellingkasten. Keep reading…

De dag begint met een rondleiding van Najida en Hannan. Najida is een meisje wat zich hier zelfstandig inzet voor de kinderen op Moria. Ze heeft haar lang verwachtte wereldreis ingeruild voor het verbeteren van de situatie voor de vluchtelingen. Terwijl we langs de kust rijden vertelt ze ons de horrorverhalen waar de vluchteling mee te maken krijgen tijdens de overtocht vanaf Turkije. Ik wil hierover niet teveel in detail treden, maar wat ik kan zeggen is dat de situatie dubbel zo schrijnend is als ik verwacht had. Keep reading…

Het is bijna zover.. Tickets zijn geboekt, het transport vol hulpgoederen is inmiddels vertrokken en maandagochtend volgt ons team. Mede dankzij de gulle giften van jullie allen kunnen we ervoor gaan zorgen dat kamp Moria iets leefbaarder wordt. Tools, gear en goede moed zijn gepakt en gezakt.. Let’s go!

Keep reading…

30 november ga ik mijn handen uit de mouwen steken op Lesbos. Het wordt kouder, de zee wordt ruiger en de situatie in de kampen worden steeds schrijnender. Met een team van vrijwilligers vanuit ’t Kollektief en The Good Guyz  gaan we tien dagen aan de slag op het Griekse eiland Lesbos om de vele vluchtelingen die daar helaas nog steeds aankomen een helpende hand te kunnen reiken. Hiernaast hebben we ook een focus op het organiseren van schuilplaatsen, het aanleggen van een sterk logistiek netwerk op het eiland en het winterklaar maken van kamp Moria. Keep reading…

Het is inmiddels 15:45 en moet racen naar de volgende locatie. Ik ben te laat! Snel spring ik op mijn fiets en ga als een dolle op naar Nes 116. Weer een bizarre locatie. Ik heb hier een tijdje geleden gesolliciteerd en weer denk ik dat toeval niet bestaat. Wat is dat toch? Ik noem het de greep van mijn verleden…

Keep reading…

14:30 Cafe Struik
Het is een aparte combinatie van mensen. Beneden staat de voetbalspanning op scherp en boven zit een groep mensen in te wachten om naar het verhaal over verzetsheld Theo Ruiter te luisteren. Het verhaal van verzet op Rozengracht 160, in cafe Struik. Het cafe van mijn liefde en vroeger in oorlogstijden, het cafe van verzetsheld Theo Ruiter. Toeval bestaat niet, zeker niet!

Keep reading…

Tags: The world should know, Way back when..

Ik kom aan bij de tramremise aan de Kromme Mijdrechtstraat, de plek waar het allemaal begon met de februaristaking. Er staat een groep mensen in spanning te wachten, het voelt als een excursie met een nieuwe klas en ik ben, met een enkele leeftijdgenoot, veruit de jongste uit de klas. We worden door de remise naar een oude tram 7 gebracht die ons door het joods hart van Amsterdam rijdt, langs belangrijke punten in de stad, zoals het Huis van Bewaring aan het Max Euweplein, de Hollandse Schouwburg, Ijssalon Koco en Artis. Keep reading…

Tags: The world should know, Way back when..